Licorice Pizza

De mysterieus klinkende titel van de heerlijke nieuwe film van Paul Thomas Anderson, was ook de naam van een keten platenzaken die in de jaren zeventig van de vorige eeuw populair was in en rond Los Angeles.

Voor de duidelijkheid: licorice = drop = zwart (net als een elpee), en pizza, omdat ook een elpee groot, rond en plat is. En dan zijn de beginletters van Licorice Pizza ook nog eens LP. Prachtige naam voor een platenzaak, dus. En voor een film.

De zwierige, roze-omrande letters van Licorice Pizza plaatsen de kijker inderdaad meteen terug in de tijd. Het is 1973, Nixon is (nog) president, en een oliecrisis dreigt. Maar daar is de 15-jarige Gary totaal niet mee bezig. Hij heeft zoveel plannen en energie dat hij zich nergens door laat tegenhouden. Dus wanneer hij Alana voor het eerst ziet, en op slag verliefd is, spreekt hij haar aan. Ook al is ze 25. Gary nodigt haar uit voor een drankje later op de avond, wat Alana nonchalant weglacht. Maar toch gaat ze – zeer tegen haar eigen verwachting én die van Gary in – naar de afgesproken plek. Niet als date natuurlijk, maar omdat ze gefascineerd is door de ondernemende jongeman, die zo goed lijkt te weten wat ie wil, terwijl zij geen idee heeft wat ze met haar leven moet. Wat volgt is een handvol heerlijk onvoorspelbare avonturen van twee jonge mensen, die elkaar de hele tijd blijven aantrekken en dan weer afstoten.

Dan de toon van de film. Het prettig wispelturige Licorice Pizza zigzagt de hele tijd heen en weer. Tussen humor en melancholie, realisme en absurdisme, en tussen luchtig en serieus. De film springt ook van de ene episode naar de andere. Dit is geen film over de relatie tussen iemand van 15 en iemand van 25, maar een film over de tijd en de wereld waarin ze leven en de ervaringen die ze opdoen.